به  محدوده حرکات فک پایین می گویند که در حضور مشکلات مفصل گیجگاهی فکی کاهش میابد. حرکات فک پایین ترکیبی از حرکت انتقالی و چرخش کندیل است. طی حرکت انتقالی، دیسک و کندیل به سمت پایین و قدام، در امتداد شیب خلفی برجستگی مفصلی حرکت می کنند. متوسط چرخش کندیل 24 درجه و حرکت انتقالی آن 13 تا 15 میلیمتر برای حداکثر باز شدن دهان است. دیسک مفصلی نیز به همراه کندیل حرکت می کند اما محدوده حرکت آن 5 تا 9 میلیمتر است. در حداکثر بازشدن دهان، کندیل به قله برجستگی مفصلی یا فراتر از آن حرکت می کند. دامنه حرکت فک پایین بسیار متغیر است و میزان جابجایی ثنایا ها هنوز شایع ترین نشانه تشخیصی است. لیگامان های تمپورومندیبولار، اسفنومندیبولار و استیلومندیبولار، محدودیت های عضلانی و برجستگی مفصلی محدود کننده های اصلی باز شدن دهان هستند.