قابل پیش بینی ترین تکنیک کاهش عمق پاکت است. این جراحی به خرج بافت استخوان و سطح اتصالات انجام می شود.ارزش این روش جراحی با حضور وشکل و کمیت بافت های استخوانی ومیزان قابل قبول از دست رفتن اتصالات محدود می شود. منطق اصلی این جراحی بر این اساس است که ناهماهنگی در سطح و شکل لثه و استخوان موجب استعداد عود عمق پاکت بیمارپس از جراحی می شود. هرچند این مفهوم کاملا پذیرفته شده نیست و موجب القای از دست رفت استخوان رادیکولار در فاز ترمیم می شود و گزینه ی درمانی منطقی ریکانتورینگ استخوان در برخی موارد است. هدف این جراحی شکل دهی استخوان مارژینال به نحوی است که مشابه استخوان آلوئلار آسیب ندیده توسط بیماری پریودنتال شود.