تا دهه 1980 تنها راه عملی برای قراردهی اتصالات ثابت بر روی دندان‌ها تعبیه آن ها بر روی بند و سپس سمان نمودن بند بر روی دندان ها بود. در ابتدای قرن بیستم از بند های گیره مانند (Clamp) استفاده می شد که دور دندان مولر به کمک پیچ سفت می‌شد بعد از آن بندهای دست‌ساز از جنس طلا که با پلایرهای مخصوص ساخته می‌شدند روی دندان‌های بیشتری استفاده شدند. بند های امروزی، بند های پیش ساخته استیل هستند که اساساً از آن ها برای دندان ‌های مولر استفاده می‌شود. بند های ارتودنسی دارای اندازه های متنوع جهت تطابق با اندازه‌ های متفاوت دندان‌ ها در افراد مختلف هستند. قسمت اصلی بدنه بند دور تا دور دندان را در برگرفته و در سمت باکال آن تیوپ اصلی و کمکی و نیز تیوب جهت اتصال فیس بو قرا گرفته و در سمت لینگوال نیز اتچمنت هایی مانند کلیت و … قابل تعبیه است. موارد کاربرد بند در دندان هایی است که قرار است نیرو های سنگین متناوب به آن ها وارد شود، مانند نیروی هدگیر و نیز دندان هایی که همزمان به اتچمنت لبیال و لینگوال نیاز دارند و نیز دندانهایی که تاج کلینیکی کوتاه دارند و براکت را به سختی می‌توان در محل دقیق قرار داد. همچنین بند در طرح دستگاه‌‌ هایی مانند پندولوم، TPA ،  Nance و … جهت سمان کردن و گیر دستگاه  وجود دارد.