در ابتدا تنها راه عملی برای قرار دادن اتچمنت های ثابت روی دندان‌ ها قرار دادن آن ها روی بند و سپس سمان کردن بند به دندان ‌ها بود. بند های اولیه به صورت گیره مانند (Clamp) بودند که دور دندان با کمک پیچ سفت می ‌شدند. بعد از آن بند های دست‌ساز از جنس طلا با پلایر های مخصوص ساخته می‌شد که بر روی همه دندان ‌ها استفاده می‌شد. هم ‌اکنون بند های پیش ساخته استیل مورد استفاده قرار می‌گیرند که محلی برای اتصال سایر آگزیلاری‌ ها مثل براکت، باکال تیوپ، لینگوال کلیت و … فراهم کرده و اساساً برای دندان‌ های مولر مورد استفاده قرار می‌گیرند. به علاوه این بند ها دارای سایز های متنوع جهت تطابق با اندازه ‌های متفاوت دندان‌ ها در افراد مختلف هستند. قسمت اصلی بدنه بند دور تا دور دندان را در بر می گیرد و روی آن تیوب‌ های اصلی و آگزیلاری جهت قرارگیری آرچ‌وایر اصلی و کمکی تعبیه می شوند. هم چنین در بعضی بند های فک بالا تیوب جهت اتصال فیس‌بو هدگیر نیز لحیم می‌ شود. در سمت پالاتال نیز بعضی بندها دارای اتچمنت هایی برای اتصال الاستیک ها و یا قرارگیری پالاتال بار و … هستند. موارد کاربرد بند عبارتند از: دندان ‌هایی که قرار است نیروهای سنگین متناوب به آنها وارد شود مانند دندان مولر فک بالا که قرار است نیروی هدگیر را دریافت کند، دندان ‌هایی که به اتچمنت لبیال و لینگوال بطور همزمان احتیاج دارند مانند مولرهایی که به تیوپ هدگیر و لینگوال آرچ نیاز دارند (اتچمنت های منفرد لینگوال ممکن است بلعیده یا آسپیره شوند) و دندان‌ هایی که تاج کلینیکی کوتاه دارند و براکت را به سختی می‌توان در محل دقیق روی آن قرار داد (بند می‌تواند لثه را به آرامی کنار زده و اتچمنت را در محل صحیح قرار دهد).

در مواردی نیز بند ها در طرح دستگاه ‌هایی مانند Pendulum، TPA، Nance و Lingual Arch برای سمان نمودن دستگاه در محل جهت نیل به اهداف درمانی خاص مورد استفاده قرار می‌گیرند.